Ludzie się zmieniają - jest to taka niesamowita właściwość, a może raczej umiejętność. Odkryłam to właśnie w gimnazjum, a historia zaczęła się jeszcze w podstawówce.
Już od kilku lat chodziliśmy do tej samej klasy, jednak dopiero wtedy nasze drogi się skrzyżowały i dane nam było się lepiej poznać. Zrobił na mnie dobre wrażenie, mimo że na ogół raczej nie lubiłam ludzi wokół siebie. Wydawał się być jakiś taki... inny...
...do momentu, kiedy pewnego razu stanął na czele, powiedzmy, dość „popularnej” grupy i to, co utkwiło mi najgłębiej w pamięci, to jego słowa: „Cześć, Zuzia. Jesteś dziwna” – ot, tak na powitanie – i te utkwione we mnie spojrzenia, szyderstwo w oczach stojących za nim.
„Hmm… chyba jednak jest taki sam”…
Cóż, w moich oczach przegrał, stracił na wartości, wtopił się w szary, niezbyt lubiany tłum (a raczej w ten mały tłumek, którym zaczęłam z dnia na dzień coraz bardziej pogardzać).
Stał się dla mnie takim Kimś-Kogo-Imienia-Nie-Należało-Przy-Mnie-Wymawiać.
Kluczowym momentem, takim przełomowym, było to, co wydarzyło się jakieś pół roku później, coś bardzo nieoczekiwanego. Przeprosić mnie – myślisz, że mógłby się na to zdobyć? Cóż, jesteś pewnie w nie większym szoku niż ja. Zmotywowała go do tego nasza koleżanka – „ach, wszystko jasne”, myślisz (podobnie zresztą jak ja), ale coś się między nami wtedy zmieniło. Byliśmy już w gimnazjum i nieco odmienieni. Tak krok po kroku nasza znajomość…
Jest jedną z najważniejszych – mogę to śmiało stwierdzić – osób w moim obecnym życiu. Wspiera mnie, dzieli ze mną wspomnienia. Czasem, kiedy mam doła, piszę do niego – tak po prostu - a on daje mi swego rodzaju dziwną energię… Mogę na nim zawsze polegać… i sama nie wiem, kiedy właściwie rozwinął się między nami ten dziwny rodzaj więzi, którą nawet nie mam pojęcia, jak nazwać.

Ludzie się zmieniają - jest to taka niesamowita właściwość, a może raczej umiejętność. Odkryłam to właśnie w gimnazjum, a historia zaczęła się jeszcze w podstawówce.
Już od kilku lat chodziliśmy do tej samej klasy, jednak dopiero wtedy nasze drogi się skrzyżowały i dane nam było się lepiej poznać. Zrobił na mnie dobre wrażenie, mimo że na ogół raczej nie lubiłam ludzi...

Kiedyś poznałam Łukasza który był miły i przyjacielski. Z czasem staliśmy sobie bliżsi ale nigdy nie wyszliśmy poza strefę przyjaźni. Jak się z czasem okazało był gejem, zaskoczyło mnie to bo myślałam że z takimi ludźmi się nie dogadam, bo nie byłam tolerancyjna. Ale mimo tej informacji nie zerwałam naszej przyjaźni, a on przedstawił mi inne osoby podobne do niego i z nimi również związałam znajomość oraz zrozumiałam że nie wolno oceniać ludźmi po okładce. Dzięki Łukasz!

Kiedyś poznałam Łukasza który był miły i przyjacielski. Z czasem staliśmy sobie bliżsi ale nigdy nie wyszliśmy poza strefę przyjaźni. Jak się z czasem okazało był gejem, zaskoczyło mnie to bo myślałam że z takimi ludźmi się nie dogadam, bo nie byłam tolerancyjna. Ale mimo tej informacji nie zerwałam naszej przyjaźni, a on przedstawił mi inne osoby podobne do niego i z nimi...

Często na „stare lata” gloryfikujemy dzieciństwo, opisujemy je głównie w kolorowych barwach. Mówimy, że tęsknimy do tego okresu, do czasów beztroski. Nie jest to NIESTETY regułą – ktoś, kto miał cudowne dzieciństwo, mógł się przyczynić do tego, że dzieciństwo innej osoby nie było tak kolorowe. Nie jestem psychologiem – nie będę się doszukiwać przyczyn zachowań niektórych moich rówieśników. Myślę jednak, że w większości klas była taka osoba, którą można by nazwać „Ofiarą”.
Otóż Ofiara, która chodziła ze mną do pierwszej klasy gimnazjum, bardzo często spotykała się z agresją (głównie) słowną ze strony moich kolegów. Sama też nie byłam święta, czego dzisiaj bardzo żałuję. Może nie wyzywałam Ofiary, ale na przykład stanowczo odmówiłam siedzenia z nią w ławce i stroniłam kontaktów. Pod koniec roku zdarzyło mi się przygotowywać z Ofiarą zadanie na biologię. Po dwóch godzinach siedzenia razem zapytałam Ofiarę (był to chłopak), dlaczego nie pokaże swojej siły i nie uderzy jednego z drugim, że pewnie daliby mu spokój.
W odpowiedzi usłyszałam, że w poprzedniej szkole, gdy tylko ktoś wypowiedział jego imię, od razu przechodził do ataku (co było powodem jeszcze gorszych problemów). Że bardzo łatwo jest kogoś wyzwać, obrazić, uderzyć, ale prawdziwą SIŁĄ jest spokój i umiejętność wycofania.
Z perspektywy czasu te słowa wydają mi się jednymi z najmądrzejszych, jakie kiedykolwiek usłyszałam (tym bardziej, że wypowiedział je 13 letni chłopak) i nierzadko cytuję je w różnych sytuacjach.

Często na „stare lata” gloryfikujemy dzieciństwo, opisujemy je głównie w kolorowych barwach. Mówimy, że tęsknimy do tego okresu, do czasów beztroski. Nie jest to NIESTETY regułą – ktoś, kto miał cudowne dzieciństwo, mógł się przyczynić do tego, że dzieciństwo innej osoby nie było tak kolorowe. Nie jestem psychologiem – nie będę się doszukiwać przyczyn zachowań niektórych...

NIGDY NIE BAW SIĘ SUPER GLUE!


PS. Cenna lekcja wyniesiona z przedszkola, dzięki mojej kochanej przyjaciółce, która miewa "genialne" pomysły ;'D

NIGDY NIE BAW SIĘ SUPER GLUE!


PS. Cenna lekcja wyniesiona z przedszkola, dzięki mojej kochanej przyjaciółce, która miewa "genialne" pomysły ;'D

Dzieci potrafią być okrutne, nawet gdy jedno spośród nich różni się nieznacznie, niekoniecznie wyglądem, a choćby pochodzeniem z biednej, wielodzietnej rodziny.
W szkole podstawowej w mojej klasie była dziewczynka, od której chłopcy uciekali z udawanym przerażeniem właśnie z tak błachego powodu. Działo się tak np. podczas wchodzenia do klasy, gdy pchali się jeden przez drugiego, aby koleżanka nie znalazła się w pobliżu któregokolwiek.
Inne dziewczynki rozmawiały z nią, ale tylko jedna z nas, która również nie miała łatwego dzieciństwa, była na tyle odważna, by się z nią kolegować. Przez to również została przez chłopców odtrącona jako koleżanka. Reszta wychowywana w duchu, aby się nie wyróżniać, nie miała niestety odwagi przeciwstawić się grupie.
Dopiero po latach na forum społecznościowym każdy z klasy bił się w piersi przyznając, jak okropnie się zachował.
Podziwiam tę dziewczynę za to, ile wycierpiała, jak smutne musiało być dla niej osiem lat szkoły, gdy prawdopodobnie nie potrafiła zrozumieć traktowania ją jak roznoszącą chorobę zakaźną. Tylko dlatego, że nie nosiła nowych ubrań pod fartuszkiem, miała stary piórnik i była cichutka. Nigdy przy innych nie zapłakała. To się nazywa siła charakteru!
Dziś spotykam ją uśmiechniętą i sympatyczną. Przykład tej koleżanki pokazuje, że najważniejsze jest to, co nosi się w sobie: dobre serce i miłe usposobienie. Dzięki temu los zawsze się może odwrócić i pokazać jasną twarz.

Dzieci potrafią być okrutne, nawet gdy jedno spośród nich różni się nieznacznie, niekoniecznie wyglądem, a choćby pochodzeniem z biednej, wielodzietnej rodziny.
W szkole podstawowej w mojej klasie była dziewczynka, od której chłopcy uciekali z udawanym przerażeniem właśnie z tak błachego powodu. Działo się tak np. podczas wchodzenia do klasy, gdy pchali się jeden przez...

Pamiętam co zrobiła dla mnie Jagoda. Była moją najlepszą przyjaciółką i tylko jej opowiadałam o moich sekretach, również tych rodzinnych. Jedyna osoba, jakiej zwierzyłam się o kłótni moich rodziców i o tym, że mój tata pobił moją mamę. Potem miałyśmy głupią kłótnię o chłopaka i w porywie gniewu pozdradzałam innym koleżankom jej sekrety ponieważ byłam pewna, że ona zrobi to samo. Jakże się myliłam! Jagoda nie opowiedziała nic o mnie. Nie wyjawiła, żadnej z historii o jakiej powiedziałam jej w sekrecie. Dopiero wiele lat później potrafiłam to docenić. Wstyd mi, że tak się zachowałam ale już nigdy tego nie cofnę. Nasza przyjaźń oczywiście tego nie przetrwała. Jagoda mnie nauczyła tego, że niezależnie od tego co druga osoba Ci zrobiła, ty nie musisz odpłacać się tym samym.

Pamiętam co zrobiła dla mnie Jagoda. Była moją najlepszą przyjaciółką i tylko jej opowiadałam o moich sekretach, również tych rodzinnych. Jedyna osoba, jakiej zwierzyłam się o kłótni moich rodziców i o tym, że mój tata pobił moją mamę. Potem miałyśmy głupią kłótnię o chłopaka i w porywie gniewu pozdradzałam innym koleżankom jej sekrety ponieważ byłam pewna, że ona zrobi to...

Nauczyłem się od mojego byłego przyjaciela, czego robić drugiemu człowiekowi NIE MOŻNA. Moim kumplem z ławki w trzeciej klasie szkoły podstawowej został najbardziej lubiany chłopak z całej szkoły, bogaty, przystojny i łobuzerski Filip. Oczywiście wskoczyłem na wyższy szczebel drabinki społecznej w naszej szkole jako jego kumpel. Gdy poznałem go bliżej szybko odkryłem, że dzieci go nie lubią ani nie podziwiają, lecz czują przed nim respekt ponieważ się go boją. Bił innych i wyśmiewał się z dzieci noszących gorsze ubrania lub posiadających wadę wymowy. Wydawałoby się, ze zawsze jest otoczony przez grono wielbicieli i wielbicielek. Wszystko się zmieniło, gdy potrącił go samochód i dowiedzieliśmy się, że do końca roku nie wróci do szkoły. Był w szpitalu i co tydzień ktoś z klasy miał go odwiedzać i przynosić mu zeszyty i kserówki z zadaniami. Wiecie co? Nikt nie chciał go odwiedzić. Gdy chłopak przestał pojawiać się w szkole okazało się, że wszystkim lepiej żyje się bez niego. Myślałem, że każdy będzie się kłócić o to, by zostać w danym tygodniu wybrany do odwiedzin Filipa a tymczasem okazało się, że byłem jedyną osobą, jaka się na to zgodziła. Oczywiście podjąłem się tego zadania lecz zachowanie mojego kolegi nauczyło mnie, że ludzi można zjednać sobie tylko uprzejmością a nie strachem, ponieważ przyjaciele, których zmusiłeś do tego, żeby nim byli- są ci niepotrzebni.

Nauczyłem się od mojego byłego przyjaciela, czego robić drugiemu człowiekowi NIE MOŻNA. Moim kumplem z ławki w trzeciej klasie szkoły podstawowej został najbardziej lubiany chłopak z całej szkoły, bogaty, przystojny i łobuzerski Filip. Oczywiście wskoczyłem na wyższy szczebel drabinki społecznej w naszej szkole jako jego kumpel. Gdy poznałem go bliżej szybko odkryłem, że...

Moja historia nieco różni się od waszych. Dostałem w czwartej klasie szkoły podstawowej bardzo młodego wychowawcę, był świeżo po studiach licencjackich i to jego wspominam, jako mojego kolegę z wczesnych szkolnych lat, ponieważ jego obejście rzeczywiście wskazywało na to, że byliśmy kolegami. Dobrze, do rzeczy. Mój tato pracował wtedy na zachodzie Niemiec i zawsze przywoził mi rzeczy, których u nas w latach dziewięćdziesiątych jeszcze nie było. Pamiętam do dziś jak dzieci w szkole mi tego zazdrościły. Jednym z najbardziej przeze nie uwielbianych prezentów była koszulka Bayern Monachium- orginalna, zakupiona na stadionie. Po notesikach oraz portfelu z logiem tej drużyny, wreszcie przyszedł czas na koszulkę! Wszyscy chłopcy mi jej zazdrościli, chwaliłem się nią jak paw. Po pierwszym w-fie na którym miałem ją na sobie zauważyłem w domu, że koszulka zniknęła. Byłem zrozpaczony. Tydzień później jeden z najbiedniejszych chłopców z naszej klasy przyszedł w niej do szkoły twierdząc, że dostał ją od wujka z niemiec. To śmieszne, ale większość dzieci w to uwierzyła, co w gimnazjum już z pewnością nie miałoby miejsca. Pierwszy raz w centrum uwagi nie byłem ja, tylko biedny Kacper- wszystkie dziewczyny się na niego patrzyły. Powiedziałem to naszemu wychowawcy, panu Januszowi i wiecie co mi doradził? Żebym nic nie robił. Powiedział do mnie, że ten biedny chłopak zrobił bardzo źle kradnąc moją koszulkę, lecz ja byłem uwielbiany przez tyle lat w szkole, że jeden raz mogę pozwolić mu lśnić wśród kolegów. Wtedy było to dla mnie trudne ale wiem, że zrobiłem dobrze, ponieważ chłopak pochodził z bardzo biednej rodziny i często wstydził się swoich dziurawych butów i niedopranych, niewyprasowanych koszul. To nie znaczy, że popieram kradzież, ale ciesze się, że mój wychowawca pokazał mi, że moja koszulka sprawiła temu biednemu chłopakowi bardzo dużo radości a dla mnie byłaby tylko kolejnym narzędziem pychy.

Moja historia nieco różni się od waszych. Dostałem w czwartej klasie szkoły podstawowej bardzo młodego wychowawcę, był świeżo po studiach licencjackich i to jego wspominam, jako mojego kolegę z wczesnych szkolnych lat, ponieważ jego obejście rzeczywiście wskazywało na to, że byliśmy kolegami. Dobrze, do rzeczy. Mój tato pracował wtedy na zachodzie Niemiec i zawsze przywoził...

Uczelniany korytarz, prawie pusto, jeszcze sporo czasu do rozpoczęcia ustnej części egzaminu wstępnego. Ale nerwy robią swoje i wolę czekać "pod gilotyną" pocieszając się myślą, że co będzie to będzie. Niezbyt to może ambitna myśl, ale pomaga. Na ławce pod drzwiami sali egzaminacyjnej siedzi chłopak, w moim wieku, ale jakoś tak wygląda jakby jednak to nie była ławka dla niego. TAKA uczelnia, TAKIE tradycje, TAKIE wymogi, a tu kandydat o wyglądzie nieco innym, wyraźnie upośledzonym, z zezem w zenicie i kretyńskim uśmiechem w rozkwicie. Żal mi się go oczywiście zrobiło, no bo myślę sobie TAKI to już tylko tu na kogoś czeka.I tak się napawam własną mądrością dziękując Bogu za wszelkie dary, nawet za te nerwy przed egzaminami. Tymczasem chłopak przedstawił się - Jacek jestem - zahuczał, a ja jako dobrze wychowana panienka uśmiechnęłam się dobrotliwie i podałam swoje imię. Na egzamin? - kontynuuje rozmowę Jacek. Kiwam głową - a ty trzymasz tu komuś kolejkę - pytam wyraźnie i przesadnie głośno, tak na wszelki wypadek. Nie malutka - huczy basem, ja jestem olimpijczyk i już indeks mam, przyszedłem tylko popatrzeć na tych co się tu dzisiaj będą męczyć.
Nauka taka: nigdy więcej nie oceniać ludzkiego intelektu i możliwości po wyrazie twarzy, części garderoby czy śpiewie mowy. Pamiętam po dziś dzień szok, jaki pod tą salą przeżyłam i śmiech Jacka, z którym się serdecznie zaprzyjaźniłam (dzięki Bogu na studia się dostałam).

Uczelniany korytarz, prawie pusto, jeszcze sporo czasu do rozpoczęcia ustnej części egzaminu wstępnego. Ale nerwy robią swoje i wolę czekać "pod gilotyną" pocieszając się myślą, że co będzie to będzie. Niezbyt to może ambitna myśl, ale pomaga. Na ławce pod drzwiami sali egzaminacyjnej siedzi chłopak, w moim wieku, ale jakoś tak wygląda jakby jednak to nie była ławka dla...

Jestem osobą, która niezbyt często się uśmiecha i w większości jest niezadowolona. Doświadczyłam wiele przykrości, więc nie widziałam żadnych powodów do radości. Oczywiście koleżanka z podstawówki nauczyła mnie bardzo ważnej rzeczy. Chociaż jest wiele nieprzyjemności, na pewno w tym dniu zdażyło się coś pozytywnego, co powinno być powodem do uśmiechu. Nie należy się przejmować czymś, choćby dzień był naprawdę do niczego, zawsze jest w nim jakiś punkt zaczepienia, jeden pozytyw, który sprawi, że życie jest piękniejsze i ma się powód do zadowolenia. Ona zawsze była wesoła, choć również miała dużo problemów, ale nigdy nie przynosiła ich do szkoły i oddzielała swoje zachowanie, żeby czuć się o wiele lepiej, komfortowo i nie musieć słuchać jakichś słów litości od innych. Może i ja się tego kiedyś nauczę? W kazdym razie potwierdzenie jej słów znalazłam w książce "Gracz" Vi Keeland. Myślałam, że to nie będzie takie proste, ale spróbowałam. Nie żałuje, bo dzisiaj moje życie nabrało barw, znajduję wiecej powodów do radości. Gdyby nie jej pomoc, pewnie byłabym zgorzkniałą babą.

Jestem osobą, która niezbyt często się uśmiecha i w większości jest niezadowolona. Doświadczyłam wiele przykrości, więc nie widziałam żadnych powodów do radości. Oczywiście koleżanka z podstawówki nauczyła mnie bardzo ważnej rzeczy. Chociaż jest wiele nieprzyjemności, na pewno w tym dniu zdażyło się coś pozytywnego, co powinno być powodem do uśmiechu. Nie należy się...